Σ’ αυτή τη χώρα, η ζωή μοιάζει λίγο με τα μπουκάλια-μινιατούρες στα ψυγεία των ξενοδοχείων. Θεωρητικά , σου προσφέρονται απεριόριστες επιλόγες, ωστόσο, μόλις που προλαβαίνεις να δοκιμάσεις και τα πάντα είναι πανάκριβα.
Έμαθα, από παιδάκι στο σχολείο μου – ένα πολύ καθώς πρέπει ελληνοορθόδοξο ίδρυμα- πως ο άνθρωπος γεννιέται για να δουλέψει και να προσφέρει στην κοινωνία . Πως πρέπει να δουλέυει τα πρωίνα , να κοιμάται τα βραδια, να πηγαίνει σε εκδηλώσεις τα Σάββατα και τις Κυριάκες στην εκκλησία (!) Έμαθα επίσης πως δικαιούται να ζεί τα σαββατοκύριακα αλλά χωρίς να βγαίνει εκτός ορίων. «Οι κανόνες υπαρχούν για να μας προστατεύουνε» . Οι μέγαλοι δουλεύουν και τα παιδία μαθαίνουν για να δουλέψουν κι αυτά, όταν έρθει η σειρά τους, ακόμα περισσότερο.
Αργότερα έμαθα απο το ραδιόφωνο και μόνο τοτε κατάλαβα :
» Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας
κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό
θα ‘ναι εντάξει μια ζωή στη δούλεψή σας
είναι από άριστο υλικό. »
Είμαι πια φοιτήτρια και νομίζω πως είναι η μοναδική φορά στη ζωή μου που δεν έχω συγκεκριμένη απασχόληση. Ίσως γιατί μέχρι χθες αντάλλαζα την ησυχία μου με πτυχία και βαθμούς. Θέλω να πιστεύω πως δεν μ’ έβλαψαν όλα αυτά γιατί δεν έπαιρνα πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου. Υπάρχουν όμως πολλοί που μάθανε κάλα το μάθημά τους. Η μηχάνη παραγωγής , δουλεύει άψογα.
Poetasters' Blog 